Ο τόμος αυτός, δεύτερος μιας ευελπιστώ τριλογίας ή τετραλογίας, προσπαθεί να καλύψει τη σχέση οδοποιΐας και οικοσυστημάτων.
Ένα οικοσύστημα ορίζεται ως μία οργανωμένη ενότητα βιοτικών (χλωρίδα, πανίδα, άνθρωπος) και αβιοτικών παραγόντων (ύδωρ, έδαφος). Τον πρώτο ορισμό της οικολογίας έδωσε το 1866 ο F. Haeckel ορίζοντάς την ως την επιστήμη η οποία ερευνά τη σχέση των οργανισμών με το περιβάλλον.
Η κατασκευή της οδικής υποδομής, όπως και κάθε τεχνικό έργο, έχει θετικές αλλά και αρνητικές συνέπειες. Είναι σαφές ότι η λήψη αποφάσεων βρίσκεται σε κατάσταση ασταθούς ισορροπίας, με τον μηχανικό να καλείται να επιτύχει το βέλτιστο αποτέλεσμα.
Οι επιπτώσεις των οδών επηρεάζουν τη βιοποικιλότητα των οικοσυστημάτων και είναι πολλές φορές αθροιστικές τόσο χωρικά όσο και χρονικά.
Θεωρείται ότι όσο το περιβάλλον είναι πολυπλοκότερο τόσο αυξάνει η ικανότητα προσαρμογής στις επιπτώσεις της οδικής υποδομής. Σε κάθε περίπτωση η εξασφάλιση περιβαλλοντικής ισορροπίας είναι το ζητούμενο.
