…τον πρώτο καιρό όλα έμοιαζαν όμορφα. Κάθε μέρα με τάιζαν και μου έδιναν φρέσκο νεράκι…
…κάποιες φορές φώναζαν και με μάλωναν, αλλά δεν είχαν κι άδικο γιατί έκανα τις ανάγκες μου μέσα στο σπίτι.
Πάντως, όσες φορές έμενα μόνος μου με τον πατέρα του μικρού, πάντοτε κατέληγα να είμαι στο μπαλκόνι ή δεμένος στον κήπο. Ποτέ δε με άφηνε μέσα…
…το επόμενο πρωί, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δεν έχω πια οικογένεια, άρχισα να περπατάω μέσα στη ζέστη και με το κεφάλι σκυμμένο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Στενοχωριόμουν για την κυρία Σταυρούλα, γιατί αυτή μου είχε φερθεί καλά και ήξερα ότι πιθανόν να ήταν και η μόνη που δεν πίστεψε τον γιο της…
…«Πώς σε λένε;»
«Πάρη»
«Πώς βρέθηκες εδώ;»
«Μ’ έδιωξαν από το σπίτι μου και τώρα μένω στον δρόμο»…
Γαβ, γαβ, γαβ… αού…
Αυτό άκουσα για πρώτη φορά από το μικρό μπιγκλ, τον Πάρη, μωρό ακόμα όταν τον πρωτογνώρισα μαζί με την αφεντικίνα του, τη Σαμπρίνα. Έκτοτε, το γάβγισμά του είχε γίνει κάτι παραπάνω από γνώριμο για μένα.
Επί 6 χρόνια ήταν πάρα πολλές οι φορές, σχεδόν επί καθημερινής βάσης, που ο Πάρης, φτάνοντας με τη «μαμά» του έξω από το μαγαζί, έβγαζε τη γνωστή κραυγή, γιατί έπρεπε να μπει μέσα για να με χαιρετήσει. Απονήρευτο και άκακο ζωντανό, πάντοτε μέσα στην καλή διάθεση, γύρευε μόνιμα ένα χάδι σου.
Μεγάλο Σάββατο 14 Απριλίου του 2012, κι ενώ ήμουν εκτός πόλης, έμαθα ότι ο Πάρης πέθανε… έφαγε λέει φόλα.
Σοκ! Τρεις μέρες μετά ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα ξαναδώ τον Πάρη και δεν θα ξανακούσω τη χαρούμενη φωνούλα του. Δεν έχω λόγια και νιώθω απίστευτα μπλοκαρισμένος. Τον σκέφτομαι κι ενώ εμφανίζεται στο μυαλό μου ολοζώντανη η εικόνα του δεν ξέρω τι να του πω…
Ίσως να είναι κι εκεί που βρίσκεται τώρα, πάντοτε χαρούμενος, όπως ήταν κι εδώ, για να θυμάται ότι υπήρχαν και κάποιοι που τον αγάπησαν. Απλά έμελλε η ανόητη πράξη τού ενός να αποδειχθεί τελικά ισχυρότερη από την αγάπη των πολλών.
Στον Πάρη… και στα άλλα αθώα θύματα της ανθρώπινης επιπολαιότητας…
