Απόσπασμα από τον Γιάννη Καζάζη
Τα ποιητικά δώρα της μικρής αυτής συλλογής φέρνουν στο νου ενός πιο υποψιασμένου και φιλολογικότερου κοινού το συντομότερο ποιητικό είδος της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, το κλασικό και ιδίως το ελληνιστικό επίγραμμα.
Κάποιοι ίσως θυμηθούν και το ακόμη μικροσκοπικότερο γιαπωνέζικο αντίστοιχο, το φυσιολατρικό χαϊκού (μονόστροφο ποίημα τριών όλων κι όλων στίχων των πέντε-επτά-πέντε συλλαβών), που τόσο συγκίνησε τη γενιά του Σεφέρη.
Το ανέδειξε στη Δύση η ποιητική πρωτοπορία των αρχών του προηγούμενου αιώνα (Ezra Pound, T. S. Eliot), διότι έμοιαζε να επιβεβαιώνει την ανακάλυψή της ότι η πεμπτουσία της αληθινής ποίησης αποστάζει, σαν στα πολύτιμα μυροδοχεία άλλων εποχών, τις σπάνιες εκείνες στιγμές που συμβεί η πύκνωση της ποιητικής πρώτης ύλης να φτάσει στον υπέρτατο βαθμό.