Η ανάγκη έκφρασης, ανάγκη ζωής!
Ο Παράδεισος των παιδικών χρόνων με κουβαλά και τον κουβαλώ ανάλαφρα μες το βάρος του κόσμου.
Με θρέφει, με παρακινεί. Ανοίγει δρόμους ομορφιάς ακόμα κι όταν γύρω με ζώνει η ασχήμια!
Από τα οικονομικά και τα παιδαγωγικά προτίμησα πριν από χρόνια το δεύτερο!
Έσμιξα έτσι παντοτινά και αμετάκλητα με κείνη την αστείρευτη πηγή, την παιδική!
Σ’ αυτή χρωστώ την αγάπη μου για τα παραμύθια.
Αυτή η ίδια πηγή μου χάρισε ταξίδια κι όμορφες στιγμές θεατρικές.
Tην ποίηση «κίτρινο γραφτό απ’ το χάος του καιρού» μου την χάρισε η ζωή με τα βιώματά της.
Ποίηση και παραμύθι, παραμύθι και ποίηση σφιχταγκαλιάζονται και λειτουργούν μέσα μου ακατάπαυστα λυτρωτικά και παρηγορητικά.