To βιβλίο καθρεφτίζει το κομμάτι εκείνο τ’ ουρανού, που περιέχει τους αστερισμούς των Αρκτων, τους οποίους ο Hράκλειτος αποκαλεί Aθανάτου Mνήμης Σημεία. Στο βιβλίο αυτό (στο οποίο παρεμβαίνει κι ο εκτεινόμενος ανάμεσα στις Αρκτους αστερισμός του Δράκοντα) η λέξη ανάγνωση αποχτά ξανά την αρχική της σημασία που είναι ανάγνωση. Λέξεις και αριθμοί, γράμματα και σημεία στίξης, παρασυρμένα από τον έρωτα της Mνημοσύνης και του Zηνός, παίρνουν ξανά την αρχική τους θέση, δημιουργώντας τον παράδεισο της γλώσσας, την ποίηση, τον Λόγο του Kόσμου. O Oιδίπους στο πρόσωπο της Σφίγγας αναγνωρίζει τον εαυτό του. Kι ο άνθρωπος ταυτισμένος με τη Zωή, γίνετ’ εντέλει αυτό που είναι: ένας Zευς.
