«ΛΟΥΣΗΡΟΣ», ένα συναρπαστικό λογοτέχνημα από το οποίο αντλεί κανείς τη δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης. Η διεισδυτική ματιά του συγγραφέα βρίσκεται συνοδοιπόρος σε ένα ταξίδι ψυχογράφημα στον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών, όπου ο αναγνώστης αρμενίζει με μπούσουλα τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.
Ο λόγος είναι ιδιαίτερα περίτεχνος, δουλεμένος και καταφέρνει με επιτυχία να σκιαγραφήσει το πλήρες φάσμα των συναισθημάτων και των σκέψεων σε μια ενωτική διάσταση της ύπαρξης.
Δρ. Έφη Βράνιαλη
Νομικός – Δημόσια Οικονομικά, Ειδική Επιστήμων του Παντείου Πανεπιστημίου
«ΛΟΥΣΗΡΟΣ», ένα μυθιστόρημα γεμάτο μυστήριο, πάθος, ένταση και με μια πλοκή που συναρπάζει τον αναγνώστη χάρη στην άψογη τεχνική του, με την οποία ο συγγραφέας καταφέρνει να συνδυάσει την έκφραση μιας μυστικής και βιωματικής εμπειρίας με τις εικόνες ενός κόσμου που αλλάζει με ποικίλους τρόπους. Οι ήρωές του –ο Αντώνης, η Σάρα, ο Στέφανος, η Ραλλού– είναι πρόσωπα που διακρίνονται είτε για έναν αφελή ενθουσιασμό, αλλά και με μία απέραντη αγάπη για τους άλλους, είτε είναι πρόσωπα-αρχέτυπα, με στοιχεία ανώτερης συμπεριφοράς, τα οποία προσωποποιούν τη νοσταλγική ανάγκη του ανθρώπου για έναν ουσιαστικό, πρωτόγονο τρόπο ζωής.
Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου διακρίνει κανείς την προσπάθεια να εκφραστούν τα ανθρώπινα πάθη, οι εφιάλτες και οι φόβοι, οι κλειστοφοβικού τύπου περιορισμοί και οι συγκρούσεις χαρακτήρων. Ωστόσο, εκείνο που μένει ως εντύπωση και κυρίαρχη εικόνα είναι τα λυτρωτικά όνειρα και οράματα, καθώς και οι υπεραισθητές εμπειρίες που αποτυπώνουν με τρόπο σχολαστικό την παθιασμένη αγάπη για τον άνθρωπο.
Μιλτιάδης Παπανικολάου
Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης – Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ.
Με ιδιαίτερη αφήγηση, με εξαιρετική τη χρήση της γλώσσας, ο συγγραφέας τολμά μια δύσκολη κατάδυση στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής χρησιμοποιώντας ακόμα και ακραίες ψυχογενείς καταστάσεις, εμβαθύνει σε συναισθήματα, αναλύει, προβληματίζεται, αμφισβητεί… και περιγράφει έναν κόσμο που στην υπερβολή του παριστά τον ψυχισμό μιας κοινωνίας, ίσως και της δικής μας. Ένα μυθιστόρημα για πολλές αναγνώσεις.
Ζαΐρα Παπαληγούρα
Αν. Καθηγήτρια, Τμήμα Ψυχολογίας, Α.Π.Θ.
Καθώς έχουμε σχηματίσει την εντύπωση ότι κινούμαστε σε μια ανεντόπιστη περιοχή αφήγησης εξωτερικών γεγονότων, αισθανόμαστε πως ο εντοπισμός της όχι μόνο δεν αποκλείεται, αλλά και είναι σύμφυτος με το άνοιγμα σε μια αισθησιακή και πνευματική ενδοχώρα, όπου η περιπέτεια υπόσχεται αινιγματικά τη γαλήνη. Ο κ. Χαλκίτης, καθώς χειρίζεται το βιωματικό υλικό μιας αρχετυπικής σχέσης του ζευγαριού με τα ίδια τα μέλη του (τον άντρα και τη γυναίκα), οδηγεί την εκκρεμότητα μιας ασυνήθιστης πλοκής προς τη συναρπαστική έξοδό της, βυθίζοντάς μας σε ένα ατμοσφαιρικό σύμπαν συναισθημάτων, αισθησιασμού και λανθάνουσας ιερότητας.
Το βάθος και η γοητεία της εμπειρίας που προκαλεί η επαφή με τη γραφή αυτού του προικισμένου συγγραφέα δικαιώνουν, ανταμείβοντάς μας, την επιλογή της ανάγνωσης του βιβλίου.
Παναγιώτης Δόικος
Επίκουρος καθηγητής της Φιλοσοφίας, Α.Π.Θ.
Πρόλογος
Αν το μυθιστόρημα ήταν ταινία θα ‘θελα να ξεκινούσε με μια μουσική υπόκρουση, σαν ρέκβιεμ, και να εμφανιζόταν μια μάνα και γιαγιά μαζί σε ένα τοπίο άχρωμο, ασπρόμαυρου φόντου, και η μάνα να κοίταγε στωικά προς το μέρος μου με ένα βλέμμα σμιλευμένο από τις εμπειρίες των ασήκωτων χρόνων, και όμως εκείνη να είναι λεπτή μέσα στο παλιό, μαύρο, μακρύ μέχρι τους αστραγάλους φόρεμά της, και τα μαλλιά της πλεγμένα με τέχνη σε έναν υπέροχο πλοχμό, ριγμένο στη δεξιά μεριά του λαιμού της, να ακουμπά στο πάλλευκο στήθος της που το είδαν μόνο όσοι ήπιαν το γάλα αυτής της γυναίκας, και σαν περάσει απέναντι, να στέκεται βουβή, να παρατηρεί και να σκέφτεται σοφή και ολιγομιλούσα –γιατί αυτό κατάλαβε πως πρέπει να κάνει μόνο–, να παίρνει μια έκφραση και να περιμένει να την ερμηνεύσουν τα παιδιά και τα εγγόνια της. η σοφή αυτή γυναίκα δεν φωνάζει σε κανέναν, αγωνιά και περιμένει. και όταν δει το ορθό, χαμογελά ευτυχισμένη, και στο λάθος σε παίρνει στον κόρφο της και μυρίζεις το άρωμα της μάνας. Έχει δεμένη την ποδιά στη μέση της. ακόμα μας υπηρετεί.
Οδυσσέας Στεφάνου
