Αγέννητος σχεδόν…
Για μια στιγμή, η πόρτα του κόσμου ανοίγει.
Αναπάντεχο φεγγοβόλημα.
Βλέμματα περίεργα, υγρά, λες και μιλούσαν: «Νίκησε!»
Βουβό αγέρι φύσηξε,
η κάσα έτριξε άγρια απ’ το χτύπο.
Σκοτάδι ξανά.
Μέσα στο θάλαμο των πρόωρων νεογέννητων η ευτυχία εναλλάσσεται συχνά με την αγωνία.
Τα νεογέννητα παλεύουν να μείνουν στη ζωή.
Και εγώ εκεί κοιτώ ανήμπορος.
Μόνο μου όπλο είναι το γέλιο.
Γιατί το γέλιο είναι η πρώτη και η πιο σημαντική ανθρώπινη έκφραση που μαθαίνει ο άνθρωπος μόλις γεννιέται… ίσως μαζί με το κλάμα…
